Beddua etmekten, içinde sevgi ve saygı olmayan cümlelerden korkarım.
Fakat öyle bir zamana denk geldik ki insan zor tutuyor kendini. Atalarımızın söylediği gibi bin düşün bir konuş. İnanın haklılar. Olmuyor ama. Yaşanılan kıyamet yıldırıyor düşüncelerimizi.
İnsanlık var olduğundan beri ne savaşlar ne acılar ne kayıplar yaşadı. Bilinç gelişiyor dediğimiz bu yüzyılda daha da ilkelleştiğimizi görmek üzüyor.
Kültürümüzün, bizlerin saygılı ve sevgi dolu davranmasını salık verdiği topraklarda büyüdük. Büyümeye devam ediyoruz.
Saygının ve sevginin en sağlam ilkelerimiz olması gerekirken, inanılmaz bir şekilde değerlerimize zarar veriliyor.
Cana kast eden varlıklar ile bir arada yaşamaya çalışıyoruz. En değerli varlığımız olan çocuklarımız birer onar ruhları ile yok olup gidiyorlar. Kirli ve acımasız ellerde parçalanıyorlar. İnsanı insanlığı ile sorgulatan, bilincimizi sarsan olaylarla karşı karşıya bırakıyorlar.
Korku filmi izler gibi haberleri izliyoruz. Senaryo yazanda, oynayanlar da acımasız bir gerçekliği normalmiş gibi yaşatıyorlar.
Dün bir çocuk dünyaya geldi yumuk gözleriyle anne kucağında dünyayı tanımaya başladı.
Sevgi dolu bakışların altında geleceğe adım attı.
Başka bir çocuk uluslararası yarışmalarda bilim adına birincilikler aldı.
Başka bir çocuk spor müsabakalarında bizleri gururlandırdı. Arkasında ailesinin olduğunu bilerek en yüksek mertebeye ulaşmak için adımlar attı.
Peki yaşadıklarını resim çizerek, yazarak ve en önemlisi çektiği işkenceyi ve uğradığı tacizi anlatarak kurtulmaya çalışan çocuklarımız ne olacak. Onlara bu karanlık dünyayı yaşatan aile ve çevre ile kim uğraşacak?
Başta da dediğim gibi sözün bittiği, çığlıkların etrafa yayıldığı ve beddua etmek zorunda kaldığımız zamanlardayız. Çok üzgünüz sizleri koruyamadık çocuklar. Sizleri ve bizim ruhumuzu parçalayan karanlık zihniyette acı çekmenizi görmek dünyanın en büyük eziyeti. Bu ve benzeri olaylardan uzak, gerçekten insan olabilenler ile ve siz çocukların gözünden bir damla yaşın akmadığı bir dünya diliyorum.
Eylem Değirmencioğlu
YORUMLAR