Küçücüksünüz, yuvanızdan ilk defa uzaklaşıyorsunuz. Çevrenizde ebeveynlerinizle geçirdiğiniz zamanın içine başkaları girmeye başlıyor. Evinizde oturduğunuz koltuğunuzun yerini bir metrelik masalar ve hemen arkasında sandalyeler alıyor. Karşınızda, duvardaki tahtaya yazılmış bazı semboller; önce tek başlarına sonra birleşince kelimelere dönüşen harfler olduklarını öğreniyorsunuz.
Bu harfleri kelimelere sonra cümlelere çevirmenizi sağlayan bir insan her gün anlatıyor anlatıyor…
Sonra rakamlar giriyor hayatınıza. Kelimelerle dolu dünyanın sayısal kahramanları dönüp duruyor ortamda.
Başlıyorsunuz yeni şeyler öğrenmeye. 1+1: 2, dağlar denize paralel uzanır, E: mc2. Sosyal ortamda arkadaşlarınızla bir şeyler paylaşmayı, okul bahçesinde bir aşağı bir yukarı koştururken elinize aldığınız topla basketbol oynamayı, hedeflerinize ulaşmayı…
Bazen de çocuk olarak öğrenim dünyasında gerilerde kaldığınızı düşündüğünüzde, öğrenecek çok şeyin olduğunu…
Dünyanın yuvarlak ve kocaman bir evrenin içinde dönüp durduğumuzu.
Bunun milyonlarca yıldır devam ettiğini ve her dönüşünde yeni umutlara gebe olduğumuzu.
Geleceğe bakmanın ve geçmişten ders çıkarmamızın önemini…
Vazgeçmemek gerektiğini, umudun her zaman olduğunu öğreniyorsunuz.
Küçücüksünüz ve bir insan gelip size dışarıyı görmeniz için en büyük pencereyi açıyor. Geleceğin anahtarlarını anlattığı her konuda önünüze bırakıyor.
Kim mi bu insanlar? Öğretmenler. Geçmişten geleceğe köprü olmayı başarmış yegâne insanlar.
Umudumuzu kaybetmeden, her birimizi bir elmasa dönüştüren başta annem olmak üzere tüm öğretmenlerimizin öğretmenler gününü canı gönülden kutlarım.
Eylem Değirmencioğlu
YORUMLAR